Wij hadden ooit een mooie fotocamera. Die hadden we gekocht van MIJN centen en voordat we gingen survivallen in Canada. Daarna had Wouter hem half toegeëigend en vooral veel mooie foto's mee gemaakt. Maar hij bleef van mij, in de trant van dat mochten Wouter en ik gaan scheiden echt wel dat ik die camera zou opeisen. Alles was goed en wel.
Totdat die camera kapot viel. Niet getreurd (ook al hebben we dat kreng meer dan 10 jaar met ons meegezeuld en blijkbaar kan je zelfs gehecht raken aan een fotocamera) tijd voor een nieuwe. Deze keer NIET door mij betaald (since you know, ik werkloos ben).
Denk je dan dat dat ene weekend in de hele afgelopen 10 jaar dat ik een camera mee heb willen nemen, dat ik 'em dan ook meekrijg? Nee dus. En aangezien ik het dan ook gelijk maar vertik om foto's te maken met de telefoon, zullen jullie het helaas zonder foto's moeten doen. Ook al waren de uitzichten om een moord voor te doen.
Het afgelopen weekend had ik namelijk een Retreat op Belvedere. Dat is het meest mooie stukje Bay Area wat ze hier hebben, met uitzicht op Angel Island, San Francisco, de oceaan en Berkeley. Overdag zie je de pelikanen duikvluchten nemen en hoor je (je ziet ze ook!) de zeeleeuwen door de baai zwemmen. Oeghoegh. 's Nachts fonkelt San Francisco aan de overkant van de baai.
Het was 25 graden Celsius en ik zou gaan werken. Het werd wandelen langs de kastelen die ze hier huizen durven te noemen en zonnebaden op de steiger aan huis.
Niet trouwens dat ik mensen aan kan raden om meer dan 1 keer hiernaar toe te gaan. Het was allemaal erg mooi en ook gezapig. In het kader van met mijn lange blonde haren en mijn eurrrrrrr haal ik een café bij de bistro op de hoek. Saaaaai! Na 1 zondag heb je dat ook wel gezien en beraam je brandhaarden om alles wat meer lively te krijgen. Een volgende keer ga ik alleen als men dan een zeilboot voor ons heeft geregeld.