Wie mij in de afgelopen kerstvakantie in Europa heeft gevraagd wat ik nu allemaal ga doen in Amerika qua werk (en dat is volgens mij zo ongeveer iedereen) die kan zich misschien nog herinneren dat in mijn rather longwinded reply ik een aantal kooltjes in het vuur noemde. Zo had ik BVI, waar ik als een soort salesperson software zou gaan proberen te gaan verkopen in Europa. De software zou betrekking hebben op het vitaal hebben en houden van je hersenen. Tot nu toe is er weinig tot zeg maar niks gebeurd.
Een ander kooltje was dat ik gewoon op zoek ging naar werk. Moest ik nog wel eerst even mijn EAD voor aanvragen en needless to say dat ik die nog steeds moet aanvragen. Niet dat ik dat een heel heet kooltje achtte. Het duurt 3 maanden voordat je zo'n EAD hebt. Dan is het april, we gaan eind juni naar Nederland. Maar goed, het was/is wel een kooltje.
Een ander kooltje wat ik had en waar ik eigenlijk de meeste verwachtingen van had was van mijn vrijwilligerswerk bij BAGT. Volgens Julia had Marissa aan haar een baan beloofd in februari. Julia moet een baan hebben in februari want anders wordt haar visum niet verlengd en zal ze ergens dit jaar het land moeten verlaten. Maar BAGT heeft geen geld. Dus er waren nogal wat zware twijfels of Julia wel een baan zou krijgen. Ze was dus ook verder gaan solliciteren. En nou had ik wel gehoopt/ingeschat dat ze ergens anders wel werk zou vinden. En wie kan dan mooi dat gat opvullen? Moi.
En zo dus geschiede. Julia solliciteerde verder. Tijdens mijn Retreat op Belvedere (dat trouwens vanuit BAGT geregeld was, het was een soort afscheid van Becca wiens stage bij BAGT voorbij is) werd Marissa gebeld door een mogelijke toekomstige werkgever van Julia. Marissa is er nu van overtuigd dat Julia die baan krijgt. Julia weet nog van niks. En nou komt het...
Een meer dan dikke plens met water die dit kooltje terug de ijstijd in dooft. Marissa overweegt niet eens of ik misschien wel eens wat meer zou willen doen. Ze denkt gelijk aan twee anderen, waarvan er eentje toevallig afgelopen week haar hoofd om de hoek van de deur had gestoken. Letterlijk. Nou is zij ook een oude schoolvriendin van Marissa, dus wel enigszins een beetje oneerlijke concurrentie. Die andere ken ik niet, maar haar naam heb ik al wel vaker gehoord. Dus, misschien.
Niet dat ik nou heel erg weet of dit verschrikkelijk erg is. Het was duidelijk niet de bedoeling om die twee mensen te gaan betalen. Ik twijfel des te harder of er überhaupt ooit wel geld was om iemand in te huren. En Marissa had a bad catch of the crazy die dag. Want Julia weet nog van niks. Sterker nog, de recruiter waarmee Marissa had gesproken had het erover dat Julia zijn eerste keuze was, maar dat zijn opdrachtgever het laatste woord had. Niks is al zeker dus. Maar Marissa heeft al wel alvast die twee mensen gemaild en hun een voorstel gedaan om Julia's werk over te nemen. Je weet wel, dat werk waarvan het absoluut nog niet zeker is dat Julia dat moet laten gaan.
Marissa mag dan trouwens mij niet overwogen hebben of ik de schoenen van Julia/Becca wil vullen, ze ging er wel van uit dat ik plotseling wel wat extra werk wil doen. Normaal doe ik alleen alle computergerelateerde dingen. Nou moet ik ineens ook afwegingen gaan maken over of we Batchbook of MyFiles willen gaan gebruiken. Tot afgelopen woensdag had ik geen toegang tot Batchbook. Normaal gaan dit soort vragen naar Becca. Vervolgens ben ik ook nog gevraagd of ik even een voorlichting wilde geven over Google Calendar. Marissa heeft namelijk toegang tot tenminste 20 verschillende gedeelde calendars (en ik overdrijf hier niet) waardoor zij het overzicht verliest. Of ik dus even de anderen (niet zijnde Marissa) wil voorlichten over het juiste gebruik ervan. Wat ik natuurlijk wil en ook ga doen. Maar daarna ben ik snel weggelopen, voordat Marissa nog meer dingen verzon die ik wel kon gaan doen.