Na een waardeloze heenreis (neem nooit en dan ook nooit een ticket met vertrektijd 7 uur 's ochtends naar Amerika, ik moest al om 3 uur opstaan!) worden wij voor bijna een week geveld door jetlag. Blijkbaar is even Europa doen in 30 dagen toch wel enigzins vermoeiend. Na een weekje de binnenkant van mijn oogleden te hebben bekeken, is het tijd voor wat anders. Op zoek naar avontuur gaan wij naar een straatfestival op Telegraph Ave. Aangezien wij denken dat ze een avondprogramma hebben en zij toch echt vinden van niet, krijgen we uiteindelijk die dag niet veel mee van het festival. Wel jammer, want het scheen een hippe boel te zijn.
Op Peoples Park kunnen we nog net meeluisteren naar het staartje van een concert van een Afrikaanse groep met een countrygitaarspeler. Gezamenlijk gaat het spelen nauwelijks, maar gelukkig hebben ze een goed ritmegevoel en bangen ze enthousiast op drumtoestellen. The crowd goes wild.
Wij hopen dat het laatste concert (op een andere locatie, want blijkbaar hebben de bewoners rondom Peoples Park een grote muziekallergie, na 6 uur moet het stil zijn) net zo enthousiast is en misschien zelfs wel met enige muzikaliteit. Je weet het niet, soms kunnen muzikanten wel een instrument bespelen.
De muzikaliteit lukt, dat lukt eigenlijk wel zeer goed. De mensen kunnen zingen, de gitaar is niet fout afgestemd en men kan de maat houden. Een zeer goed begin, dat naar smaak van Sirée zeer snel ombuigt naar een nieuw dieptepunt. De onderwerpen waarover gezongen worden gaan namelijk over de onderdrukking en censuur in Chili wat leidt tot tragische niet-swingende zooi. Sirée staat dan ook na 3 minuten klaar om weer weg te gaan. Wouter schijnt tragische jazz dan wel weer te kunnen appreciëren, want een half uur later staan we er nog.
Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Het is een meerdaags festival, dus de volgende dag gaan we wat vroeger op pad. De muziek wordt er helaas niet beter op, alhoewel onderstaande klavecimbelgroep het wel ok doet. Wel is er meer redelijk vette entertainment op straat. En dan deze keer niet in de vorm van de mensen die uit hun bol gaan op de muziek.