Een tijd geleden had Wouter bedacht en helaas ook gezegd tegen Yevgeny dat we graag met hun een Hinterland Great Walk wilden doen. Dit was vlak na kerstmis toen we met mijn moeder een aantal national parks hadden bezocht en de dagtripwandelingen hadden gedaan. Op de borden werden toen ook die Great Walks vermeld.
Blijkbaar had Yevgeny dit in zijn oren geknoopt want toen bij hun ook de koorts van 'oh, we gaan weg om nooit weer terug te keren, maar er zijn nog zoveel dingen die ik niet gezien/gedaan heb' begon (ook zij verhuizen 15 augustus, maar dan niet naar Berkeley maar naar Kopenhagen), werden wij meegevraagd om de Fraser Great Walk te doen. De Fraser Great Walk is een tocht van 80 kilometer in 5 dagen over het eiland Fraser, een nationaal natuurpark. Wouter dacht yes! Sirée dacht nog niks, maar wilde best mee. Welk weekend we gingen hadden we al bedacht, maar met alle verdere voorbereiding werd gewacht totdat we nog 4 dagen hadden. Toen kwam Yevgeny met wat kaarten en bleek de Great Walk ook inderdaad een Great Walk te zijn. De laatste 2 dagen waren ongeveer 20 kilometer per dag! Ouch. Uit persoonlijke ervaring weet Sirée dat elke stap meer dan 15 kilometer niet meer een stap is die je zet voor je plezier. Ze begon wat bedenkelijk te kijken.
Toen bleek dat we ook nergens onderweg eten konden kopen ging dat gezicht van bedenkelijk naar pijnlijk. Sirée weet ook uit persoonlijke ervaring dat iedere gram meer dan 15 kilo op je rug er eentje is die je niet wilt dragen. En met eten voor zoveel dagen kom je heel snel aan die 15 kilo en ook nog wel een beetje meer ook. Helaas is Sirée ook een push over. Het was de laatste kans voor Wouter om nog echt een lange hike te doen in Australië en Olga en Yevgeny zijn leuke mensen. Dus werden de hakken niet al te diep in het zand gezet. Zelfs niet toen bleek dat Yevgeny had bedacht dat hij ook best wel de hike in 4 en een halve dag kon doen (in plaats van de minimal 5 dagen die ervoor staan) omdat Olga anders misschien niet op tijd terug was voor haar cursus sportinstructeur. De planning werd niet 2 dagen pure pijn maar 3 dagen 20 kilometer per dag lopen. Joepie.
De pijn leek onafwendbaar. Maar op het allerlaatste moment gloorde er een beetje hoop. Het is nogal een gedoe om bij het beginpunt van de wandeling te komen. Je hebt een bus, een taxi, een boot en opnieuw een taxi nodig. Vrijdag gingen we weg naar Fraser Island en donderdag belden we naar de taxi op het eiland om hem te bestellen. Die zei dat hij op dat moment (11 uur 's ochtends) niet op kantoor was en of we om 6 uur 's avonds terug wilden bellen. Zonder taxi ging de hele wandeling niet door!
Andere alternatieven voor vervoer op het eiland haakten allemaal af. Ze waren of volgeboekt of vonden dat we echt veel te laat hadden gebeld (like 'What, what does that matter? Rijdt je bus plotseling niet meer omdat we donderdag bellen ipv dinsdag?') Yevgeny zou 's avonds nog een keer de taxi bellen. Sirée kruiste haar vingers in de hoop dat de taxi ook niet kon. De wandeling werd daardoor ineens ipv zo'n beetje iedere dag 20 kilometer ineens iedere dag 15 kilometer, een stuk minder pijnlijk. Please, oh please laat die taxi niet kunnen.