Vandaag ben ik weer aan het vrijwilligen, dit keer bij Feeding the 5000. Dat is een organisatie die aandacht probeert te trekken voor al het eten dat we weggooien. Blijkbaar gooien we met z'n allen zo'n 30% van ons eten weg. Wat een beetje jammer is, want aan de andere kant zijn er hier in California ook 1 op de 6 mensen die niet weten waar ze hun volgende maaltijd vandaan gaan halen. Nou kan dat natuurlijk liggen aan dat die mensen niet georganiseerd zijn en 's avonds eens gaan denken over wat ze willen eten, er dan achter komen dat ze dat niet in huis hebben en geen zin hebben om boodschappen te doen. Dat creëert onzekerheid over waar je dan je eten vandaan gaat halen, maar ik kreeg niet het gevoel dat Feeding the 5000 zulke mensen bedoelde.
Het event bestond uit het weggeven van gratis eten. Er was een lunch, een andere organisatie maakte smoothies en er was ook groente van lokale supermarkten die werd weggegeven. Mijn rol was die van een monitor. Ik mocht de crowd gaan monitoren en ook de bins. Niet helemaal zeker wat voor unruly behaviour men verwachtte van de garbage bins maar ik ben altijd in voor het aan anderen vertellen wat zij moeten doen. Halverwege de dag, nadat ik een paar uur in de volle zon mensen had staan vertellen dat ze niet langs de potten met kokend water mochten lopen, had ik niet meer zoveel zin om ook nog die bins te gaan monitoren. Daar heb ik toen mijn snor gedrukt.
Ik ben bij het weggeven van gedoneerd voedsel terecht gekomen. Ik had namelijk zelf nog geen groente voor die avond en er waren nog wortels over die ik toen voor mezelf ben gaan snaaien. Degene die tot die tijd die stand had bemand zag een golden opportunity om haar verantwoordelijkheden op mij af te schuiven en zodoende stond ik voor mijn tweede shift achter de voedselweggeefstand.
No sweat, no problemo. Er kwamen nieuwe ladingen voedsel aan en ik heb sweet potato en spaghetti squash staan weggeven. Nadat ik natuurlijk eerst voor mezelf weer had staan snaaien. Ook voor de volgende dag had ik nog geen eten. Het was een hele pallet vol met squash en een hele pallet vol met sweet potato. Nog net niet manshoog zeg maar. Dus ik, in het kader van efficiëntie, vond het prima dat er een aantal Aziatische vrouwen wat meer meenamen dan gebruikelijk. Maar bij de zevende doos begon ik toch wat bedenkelijk te kijken. Andere vrijwilligers vonden het ook niet kunnen, dus uiteindelijk hebben ze 3 dozen moeten teruggeven en mochten ze niet meer meenemen. Daarop kwamen de echtgenoten, dochters en vriendinnen van deze vrouwen, ook allemaal sweet potatoes scoren. Men was niet geïnteresseerd in de spaghetti squash. Die zijn dus ook over gebleven. We hadden de regel ingesteld dat men niet meer dan 4 van die sweet potatoes mee mocht nemen.
Op het laatst was het echt een gekkenhuis. We waren namelijk maar weer overgestapt op het meegeven van een doos sweet potatoes per persoon, want wij wilden graag van die meuk af. Met maar max 4 per persoon schoot dat niet echt op. Ik zag mezelf na afloop van het festival al die dozen tillen richting vrachtwagen om ze af te voeren. Liever niet zeg maar. Dus al die echtgenoten, vriendinnen en dochters van eerst kwamen weer terug (het waren serieus alleen Aziatische mensen die zo gestoord waren, de rest wilde gewoon een aantal om er die avond mee te gaan koken) om een doos mee te nemen. Alleen kwamen er telkens meer van die echtgenoten, vriendinnen en dochters terwijl onze voorraad sweet potatoes hard aan het slinken was. Toen iemand de laatste twee dozen mee wilde nemen, hebben we gezegd dat dat niet mocht, en hebben we de laatste doos opengemaakt zodat mensen toch nog een sweet potato mee konden nemen (Ook al was dat dan geen doos meer, echt die mensen moeten een familie hebben!!! Of een restaurant natuurlijk, dat kan ook) en toen gingen de mensen serieus met elkaar staan vechten om die laatste paar sweet potatoes. Ik heb met open mond staan kijken. De rest van het plein ook trouwens.