Op zoek naar zinvolle dagbesteding heb ik me opgegeven bij The Black Cuisine Festival. Niet een gig waar ik gelijk bij thuis hoor, aangezien ik en niet houd van koken en niet van Afro-Amerikaanse afkomst ben. Maar die Afro-Amerikanen kunnen verdomd lekker koken en ik had zo gedacht, toen ik me opgaf, dat ik wel een uitje kon snijden terwijl ik bij hun aan het afkijken was wat ze aan het doen waren. Dat zou ik dan vervolgens aan Wouter vertellen zodat hij het daarna kon gaan maken. Leek mij wel een goede. En natuurlijk lekker snacken tijdens het festival, ook een belangrijke.
Dus ik ben vrolijk naar de oriëntatiemiddag gegaan. Op dat moment had ik nog geen flauw idee wat ik ging doen en eigenlijk ook niet wat er op het festival ging gebeuren. (Muziek, eten (daar ging ik wel van uit maar hoeveel en wat voor, geen flauw idee), voorstellingen? Je ne sais pas). Ik had de verwachting dat ik na de oriëntatiemiddag dat wel zou weten. En ook waar ik me de volgende dag moest gaan melden en bij wie en meer van dat soort dingen. Je weet wel, van die algemene dingen die je op een voorlichtingsmiddag worden verteld. Ik kwam in een van de achterwijken van San Francisco in een ouderencentrum. Lichtelijk ontheemd nam ik plaats tussen alle andere vrijwilligers, allemaal van die big momma's die blijkbaar allemaal allang wisten wat ze gingen doen en waar ze het gingen doen, want de hele voorlichting ging alleen maar over of er lunch werd geserveerd voor de vrijwilligers en waar en hoe ze dat dan konden krijgen. En natuurlijk waar de lunch uit bestond, ook heel belangrijk. Ik had nog steeds goede hoop voor morgen. De lunch zou in ieder geval goed komen, maar toen ik weer thuis was kon ik nog steeds niet aan Wouter vertellen wat ik ging doen.
Deze afwachtende houding is duidelijk niet de juiste. De volgende dag werd ik bij de kinderen geplaatst. (Eep! Ik en kinderen begrijpen elkaar meestal niet.) De Salvation Army had een kinderafdeling waar kinderen spelletjes konden spelen. Door mee te doen (en door te winnen, dan kregen ze meer) konden ze bonnetjes krijgen, die ze vervolgens in konden ruilen voor speelgoed. Het kostte niks om mee te doen aan de spelletjes en dus was het speelgoed uiteindelijk ook gratis. Ik werd bij de prijzentafel neergezet. Gratis speelgoed dmv bonnetjes die kinderen kunnen winnen door een leuk spelletje te spelen klinkt heel leuk. Kinderen spelen buiten en krijgen op de koop toe ook nog een leuk speelgoedje. In de praktijk leidt het ertoe dat de kinderen die het systeem snappen (kinderen die al wat ouder zijn (zo'n 8 a 9 jaar en ouder)) niet een leuk spelletje gaan spelen, maar de spelletjes kiezen waar ze het snelst de meeste bonnetjes kunnen 'verdienen'. Aan de andere kant van de balie (daar waar het wordt weggegeven aan telkens dezelfde kinderen) krijg je het gevoel alsof het toch niet helemaal klopt. Maar alles is gratis en er was voldoende, dus negeren dat gevoel.
Uiteindelijk heb ik geen ui gesneden en weet ik nog niet hoe ze dat lekkere eten maken, maar ik had wel een leuke dag. De kinderen hadden allemaal tof speelgoed (het was geen crappy shit speelgoed wat werd weggegeven maar best wel cool stuff) en helemaal tof, the Salvation Army heeft gevraagd of ik bij hun zou willen vrijwilligen op een wat regelmatigere basis.