overview
2013-10-13

Days of our life

Ok, mensen. Het was alweer een paar weken geleden dat ik gepost had op de blog. Wouter heeft jullie up to date gehouden met alles wat hij belangrijk vond. (en plaatjes van had, niet onbelangrijk) Blijkbaar zijn er een aantal zaken Wouter’s attention ontsnapt, waar ik jullie over zal vertellen zoals de sluiting van het Brisbane festival en mijn vrijwilligerswerk.

Sluiting Brisbane festival

Ze hadden eerst een aantal helikopters van het leger en een aantal F16’s (maar dan anders, ze lijken erop (grijs met vleugels enzo), maar als ik de Nederlandse overheid moet geloven zijn F16’s hopeloos ouderwets en moeten we echt andere hebben en dus zal Australië ook al wel andere hebben). Dat gebeuren vloog een paar keer heen en weer. De helikopters konden nogal laag komen en zijwaarts vliegen zonder ook vooruit te hoeven vliegen wat wel cool was. Ik had niet de indruk dat de vliegtuigen dat konden, maar die konden dan wel weer erg veel lawaai maken. Is ook leuk. We waren met Wouter zijn collega’s gaan wezen kijken. Op het laatst, toen zeg maar de vliegtuigen en helikopters geweest waren en het tijd was voor het vuurwerk, werd het een beetje hutje mutje. In de trant van dat je, 5 minuten nadat je zelf een plaatsje had veroverd, zat te foeteren op iedereen anders die dat ook probeerde en daarom langs jou moest waar jij dan dus voor aan de kant moest, terwijl jij net lekker zat. Heel irritant van die mensen die dan nog een leuk plekje willen.

Ben een beetje in dubio over wat ik van het vliegmateriaal vond. Het zijn nogal indrukwekkende machines, zeer groot en zeer lawaaierig, maar je moet je maar voorstellen dat zo’n helikopter volbehangen met geweren en bommen zich richt op jou met het idee om je dood te schieten. Scary.

Helicopter Super Hornet

Waar ik niet in dubio over ben, is het vuurwerk. Dat is hier grandioos, lang en vermoedelijk ook heel duur geweest. Ik heb in Nederland nog nooit zo groot vuurwerk gezien. Groningen heeft wel eens een goede poging gewaagd door op 28 augustus (Dacht ik, dan steken ze daar toch vuurwerk af?) de boel in de fik te steken, maar dit was op 3 plaatsen in de rivier tegelijkertijd en ook nog van een paar wolkenkrabbers. Het ondersteunende muziekje was helaas wel wat minder. Maar cool, vet cool.

Fireworks

Daarna zijn Wouter en ik samen met Yevgeny weer naar Yasin zijn huis gegaan. Hebben daar zijn voorraad bier opgedronken en zijn vervolgens naar huis gegaan. Yasin woont aan de andere kant van de rivier, dus we moesten de rivier over om terug naar huis te komen. Het is nu zo ongeveer half één ‘s nachts. De goodwill bridge leek een goede om over te gaan, blijkt niet helemaal zo te zijn. Gelukkig heeft de politie hier een goede reactietijd.

Er zat namelijk een persoon (bleek later een 15-jarige jongen te zijn) op de rand van de brug, boven de pilaar. Dus op zich een redelijk veilige positie. Zou hij al vallen, dan zou hij 1 meter vallen op de pilaar en weer ophoog kunnen klimmen. Niks aan het handje dus. Totdat ik natuurlijk me er tegen aan moet gaan bemoeien. Denk ik eerst nog een grapje te moeten maken en te vragen of hij wel zeker weet of het veilig is (zo zitten op de rand van de brug bedoel ik), blijkt dus later het zijn bedoeling is om te springen. En moest ik hem vervolgens zo nodig op andere gedachten gaan proberen te brengen. Mensen volgende keer, just shoot me. Echt waar, deze jongen ging van het zitten in een veilige plek met wat depressieve gedachten waar hij waarschijnlijk toch niet naar zou handelen naar het zeer overstuur staan op een 10 centimeter wijde balk waar, als hij dan verkeerd stapt, hij echt 15 meter naar beneden valt. Just shoot me. Het enige namelijk wat er in die tussentijd gebeurde was dat ik met hem praatte. Gelukkig heeft de politie hier een goede responsetijd (toen hij op die buitenste balk was geklommen, besloten we dat dit echt niet meer goed ging en hebben we de politie maar gebeld) zij waren toen gekomen en hebben het overgenomen.

Helaas kent de politie hier ook het concept van privacy, dus ik weet niet of het goed is afgelopen met die jongen. Ik denk van wel, want in het half uur wat het duurde om door te lopen naar de andere brug (politie wilde graag dat wij de scene verlieten) heb ik geen ambulances horen komen.

Vrijwilligerswerk

In reactie op mijn rant van vorige keer over Randstad en hun ietwat bekrompen houding van local experience en nee, natuurlijk willen we je niet helpen als we niet onmiddellijk ook geld aan je kunnen verdienen, kreeg ik het advies om vrijwilligerswerk te gaan doen. Op zich een goed idee, want dat solliciteren is nog steeds een drama, met vrijwilligerswerk heb ik nuttige dagbesteding en hopelijk hebben andere mensen er ook wat aan dat ik dat doe.

Van het weekend ga ik trouwens office clothing kopen met bijbehorende schoenen (whaddayaknow, blijkbaar is een verschoten spijkerbroek met flip flops geen representatieve kleding in Australië; daar deed de DWI nooit moeilijk over) en maandag ga ik naar Centrelink. Dat lijkt, als ik internet goed begrijp, op een soort arbeidsbureau. Nou nog hopen dat ze me willen helpen. Maar goed, vrijwilligerswerk dus.

Ik had me aangemeld voor de Santos GLNG Brisbane to the Gold Coast Cycle Challenge on Sunday 20 October, 2013 als vrijwilliger. Dat is een 100 kilometer fietsrit van Brisbane naar de Gold Coast, één van de sponsoren is de locale variant op de Hartstichting. Ik had gehoopt dat ik dan wat meer Australiërs zou ontmoeten en dat dat natuurlijk enorm zou klikken waarna ik ze onmiddellijk mijn CV onder de neus kon stoppen met de vraag van wat gaat er mis. Hope springs eternal.

Eerst had ik me aangemeld voor in Brisbane, maar daar waren zoveel mensen al dat ze me daar niet meer nodig hebben. Ik dacht dat ik alweer was afgewezen (dat gebeurt hier namelijk ook met het vrijwilligerswerk, je reageert en ze reageren niet terug) maar dat was niet zo. Ik zit nu in Coomera, de tweede rest stop. Ik moet zeggen, tot nu toe is het vrijwilligen wel leuk.

Ze hadden nog wat meer hulp nodig, dus ik heb heel behulpzaam 2 dagen geholpen door dingen in een tasje te stoppen en dat tasje vervolgens in een doos te stoppen. Niet te cool werk, zeker ook omdat de tafel 6 centimeter te laag stond en ik aan het einde van de dag een kapotte rug had. Maar de eerste dag zeer zeker heel leuk, want ik heb zo’n beetje non-stop kunnen chatten met iedereen om me heen. Helaas geen mensen die ready made advice voor me hadden waardoor het solliciteren beter zou gaan.

Logo event

De tweede dag was een drama. De tafel was nog steeds te laag en werkelijk niemand zei een piep. En nou hoef ik ook echt niet de hele tijd te kleppen, maar als ik iemand vraag ‘Ben je een Australiër?’ dan verwacht/hoop ik daarna dat hij die persoon mij vraagt ‘Waar kom jij dan vandaan?’ Zodat we in ieder geval 10 minuten kunnen kletsen. Deze persoon antwoordde dus alleen met ’ja’ en dat was dat voor die dag. En helaas worden die tasjes er niet interessanter op naarmate je er langer mee bezig bent. Wat ook wel bummer was, was dat de persoon tegenover mij het van mij won met wie het snelst de spullen in het tasje en het tasje in de doos kan stoppen. Mijn verlies werd nog tragischer doordat die persoon niet eens wist dat hij met mij in een wedstrijd om wie het snelst is zat.

Aanstaande zondag moet ik om 05.40 uur op de ophaalplek zijn. Ik werd zelf ook niet helemaal goed toen ik dat hoorde. But oh well, hopelijk wordt het fun.

Ik heb me ook aangemeld bij Amnesty International. Ik weet nog niet helemaal wat ik daarvan vind. Over het algemeen ben ik toch wel wat huiverig voor dit soort organisaties. Ze zijn zo ontzettend groot, dat ik niet weet wat ze allemaal doen en door voor hun te gaan vrijwilligen ben ik dat dan wel aan het endorsen. (zo kan ik geen begrip opbrengen voor Greenpeace hun vastketenacties, actie voeren prima maar hou het wel netjes en zorg ervoor dat politie er niet aan te pas hoeft te komen) Maar goed, ze hebben een goede naam, dus ok. Bovendien heb ik me aangemeld voor de committee Death Penalty, committee interne gang van zaken en als data entry coordinator (en ook als gewone data entry persoon), dus weinig kans dat ik zelf binnenkort ergens actie sta te voeren en mezelf aan iets probeer vast te ketenen. Dus.

Amnesty International reageert trouwens wel heel snel. Die belden binnen twee dagen terug. Helaas reageren ze tegelijkertijd ook een beetje op het laatste ogenblik, want ze wilden me nog voor diezelfde dag uitnodigen voor een meeting/event. Nu heb ik wel tijd om op stel en sprong te komen, maar mensen die werken kunnen dat helemaal niet. Dus je mist als organisatie dan wel weer veel mensen. Maar goed die ene keer gemist (toevallig had ik net die ene dag geen tijd) maar afgelopen maandag was er een algemene voorlichting en dinsdag een event. (Ze noemen hier alles een even, zodra mensen samenkomen om iets te doen is dat een event.) En tijdens die voorlichting zei de dame die hoofd interne gang van zaken is (wat voornamelijk betekent dat ze alle stagiaires aanstuurt) dat het schrijven van brieven helpt. Dat bijvoorbeeld door het schrijven van een brief waarin aandacht wordt gevraagd voor de situatie van een bepaald persoon, die persoon ineens wordt overgeplaatst naar een cel waar ze wel zonlicht hebben. Nou daar wil ik dus wel aan meehelpen, dus ik was toen sold. Op zaterdag 26 oktober hebben ze een dag training, dus ik hoop dat ze me willen en dat ik daar aan mee kan doen.

Helaas was trouwens de event wel weer een aanfluiting. Het was de bedoeling dat mensen brieven zouden schrijven aan overheden waarin gevraagd wordt om iemand niet te excecuteren. Ik was daar dus vrolijk op het moment dat het event zou beginnen. Behalve 4 stagiaires was er verder niemand. Eén van die stagiaires heeft toen mij uitgelegd wat de bedoeling was, heeft een voorbeeldbrief laten zien en mij vervolgens weer alleen gelaten. Zij ging weer met de andere stagiaires in de hoek verder kletsen en pielen met hun telefoons. Ik heb toen rustig in mijn eentje een half uur staan schrijven zonder verder iemand anders. Niet motiverend te noemen. Daarna kwam er gelukkig nog 1 ander persoon ook om brieven te schrijven. De stagiaires kwamen toen ook een uurtje meeschrijven. Daarna ging die andere persoon weer weg en gingen de stagiaires rebussen op het whiteboard maken. Van die wijslijkende leuzen zoals ‘an eye for an eye makes the world go blind’, waar ik persoonlijk altijd helemaal gek van word. Ik ga namelijk altijd in de contramine (dat is een soort Pavlovreactie van mij, gebeurt geheel automatisch en ik kan het niet niet-doen) en bedenk onmiddellijk allerlei tegenvoorbeelden waarin de wijze leus niet klopt (in dit voorbeeld iets moeilijker). Uiteindelijk zit ik dan een standpunt te verdedigen (meestal alleen in my mind, maar soms ook daadwerkelijk) waar ik eigenlijk helemaal niet achter sta. Dus liever niet van dat soort feel-good ongenuanceerde wijslijkende leuzen in mijn buurt aub. Maar goed, niet dat zij dat natuurlijk wisten. Het hele gebeuren was nogal demotiverend.

writing a letter

En niet dat dat nou zo ontzettend erg is. Met de hand brieven schrijven is nou eenmaal niet zo hip (met behulp van een computer wordt het niet veel beter). Alleen was er ook een totaal gebrek aan kennis en kunde en vooral een gebrek van overdracht hiervan. Dit was de eerste keer dat ik zoiets deed. Stel dat je helemaal niks weet van wat voor mensenrechten dan ook, behalve dat ze bestaan en dat ze goed zijn. Dan krijg je een paar schrijnende casussen, met een begeleidend briefje van Amnesty waarin jij, als brievenschrijver, wordt verteld dat je van een land moet eisen dat die moet internationale mensenrechten moet gaan respecteren en dus mensen niet moet gaan executeren. Hallo! Op basis van wat kan je dat als brievenschrijven eisen?! Waarom eisen en niet beleefd vragen/smeken? Hoezo zeggen mensenrechten dat de doodstraf verkeerd is? Vrijheid is ook een mensenrecht, maar niemand zegt dat je een moordenaar niet gevangen mag houden. Waarom mag je dan diezelfde moordenaar niet executeren? En meer van dat soort dingen, maar helaas geen info van Amnesty hierover. To be fair, ik had het ook niet gevraagd.

Wat ik vooral miste (omdat ik al een minor had gevolgd over mensenrechten, waarin die eerdere vragen al een keer gesteld waren) was enige kennis van het land waar ik een brief aan schreef. Ik heb een brief geschreven aan Japan (dat blijkbaar ook de doodstraf kent, had ik niet verwacht) en aan Iran. Ik heb in beide gevallen dezelfde bewoordingen gebruikt en dezelfde redenaties. Je gaat me niet vertellen dat dat een goede strategie is. Die twee landen zijn cultureel zo verschillend, echt niet dat dezelfde aanpak zou moeten gaan werken.


overview