Onze drie dozen waren één dag nadat wij vertrokken op het vliegtuig gezet. (voor meer info over deze drie dozen, check onze eerste entry 'voorbereidingen') Dat vliegtuig vloog alleen iets langzamer dan de onze, want pas na 4 dagen waren de dozen in Brisbane. En toen begon een leuk lokettendansje...
Want je moet eerst naar het loket van TOLLDNATA waar de dozen zijn opgeslagen (dat is zo'n 20 minuten fietsen van waar je daarna moet zijn, dus ok ok een noodzakelijk loket).
Je krijgt daar spannende papieren mee voor Customs, het loket waar je vervolgens moet zijn. Je gaat daar braaf heen en na even te hebben gewacht lever je alles in. De mevrouw achter de balie is heel aardig en gelukkig was er tijdens het wachten van alles te zien in de vitrines. (Blijkbaar nemen mensen werkelijk dingen mee Australië in waarvan je op 3 kilometer afstand al kan ruiken dat dat natuurlijk niet kan. Wel aardig want dan heb je tenminste iets te bekijken tijdens het wachten) Zij stempelt wat en stelt nog een paar vragen om je vervolgens papieren te geven zodat jij die kan geven aan de meneer die naast haar zit (!).
Die meneer bemant namelijk het volgende loket, genaamd Quarantine. Je moet wel even een tijdje op hem wachten. Wat wat minder is, want die vitrines heb je inmiddels al bekeken. De (overigens ook zeer aardige) man van Quarantine stempelt ook wat papieren en voor ons was dat het wel. Blijkbaar wilden ze niet onze schoenen, sokken en fietsslot nader bekijken. Er was ons verteld dat dat normaal wel zo zou zijn, maar dat ze nu short on staff waren. Wij weer blij, want hadden ze het wel willen zien, dan waren ze met ons naar het eerste loket gereden om daar de dozen open te snijden en alles eruit te halen enzo om vervolgens met ons weer terug te rijden naar hun loket om nog even te gaan stempelen. Nu waren we sneller klaar en waren onze dozen nog heel.
Is wel prettig want er was een vrij grote kans dat we die dozen op de fiets terug zouden hebben gefietst. Het was mij nog niet helemaal duidelijk hoe Wouter dat wilde gaan doen met zijn racefiets (het was voor mij wel duidelijk dat hij opnieuw de twee dozen zou krijgen), maar met opengesneden dozen werd dat er vast niet makkelijker op. Customs wilde onze dozen nog een paar dagen langer in het magazijn hebben, dus na 3 dagen kunnen we onze dozen ophalen.
En gelukkig kon een collega van Wouter ons helpen. Peter van Heijster is een Nederlander die ons contactpersoon was voor allerlei vragen. Hij heeft toevalligerwijs ook aan de UvA gestudeerd en ook gewerkt aan het CWI. Hij heeft wel een auto en wilde met ons wel even de dozen ophalen. (Uiteindelijk werd het Klaske, zijn vrouw (die trouwens ook Groningse roots heeft en Rooie Rinus zo kende. Yeah) die ons hielp (Peter was ziek geworden)) Ik ben heel blij met hun hulp, want ik zag mezelf al, al fietsend, prutsen met zo'n doos en tegelijkertijd proberen te onthouden dat ik aan de linkerkant van de weg hoor te fietsen.