We staan 's ochtends op met rijstepap en zwarte thee. (thank god for the sugar, again)
Het eerste programmapunt is het uitkijkplatform waar we Lake Wabby zien.
En dan het meer zelf. Fantastisch. Sirée gaat hier wel mee zwemmen. Het meer is behoorlijk koud. Ze noemen dat hier verfrissend oid, Sirée noemt het gewoon koud. Wat wel leuk is, is dat nadat we klaar zijn met zwemmen er onmiddellijk vissen komen. Wij hebben natuurlijk behoorlijk wat aarde omgewoeld en zij zullen wel kijken of daar een easy snack voor hun bij zit.
En dan het zand uit de schoenen zien te krijgen. En de blaren opnieuw afplakken. Sirée is eternally grateful dat Yevgeny is meegegaan. Hij heeft echt van alles bij zich, zoals bijvoorbeeld een ehbo-kit. De schoenen van Sirée worden afgekeurd, de zool is gebarsten en de lining is aan gort. Dat laatste was al een tijdje, maar nu is het zo erg geworden dat Sirée er schaafwonden van krijgt.
Lunch! Crackers, noten en vijgen. En een ei voor Sirée! Omdat we na deze hike dakloos zijn, hadden we al ons overgebleven eten mee. Waaronder die kilo suiker, maar ook 7 eieren. Sirée was daar heel blij mee, want die kon in plaats van noten ineens eieren eten. En wonder boven wonder blijven die langere tijd goed, ook als ze gecrackt en half uitgesmeerd in je tas zitten. Had Sirée ook niet verwacht.
We komen bij een uitzichtpunt waar je de oceaan kunt zien.
En een enorme Tallowwood. Die was bij een ander uitzichtpunt. Hier was Sirée niet bij, want no way dat die een omweg gaat doen op zulke lange hike dagen om een suffe boom te zien. Ze heeft al genoeg bomen gezien in het bos. Plus nog dat Sirée de stiekeme hoop had dat als zij bij al het eten bleef zitten en heel stil was, er wel een Dingo zou komen en dat zij die dan wat van dichterbij had kunnen bekijken. No such luck though.
Op de camping in Valley of the Giants zetten we onze rugzakken op het tafelblad. Wouter reikt naar zijn zaklamp in zijn rugtas en wordt gebeten. Hij schreeuwt het uit van de pijn en de hele camping komt toegesneld om te helpen (dat zijn wij en Ben en Jenny, dus nou ook weer niet heel erg veel mensen). Is het een slang?! Ben suggereert nog dat het een schorpioen kan zijn?!!! Gelukkig blijkt het Ninja Ant te zijn.
Dat zijn 4 centimeter lange monsters. Een soortement van 'Honey I blew up the kids' maar dan met mieren. Ze hebben pincers van tenminste een halve centimeter lang en wij blijken op een nest te zitten.
We verhuizen naar een andere kampeerplek. Wouter zijn duim blijft dik en rood voor een groot gedeelte van de avond. Ondertussen pakt niemand van ons iets meer op of aan zonder het eerst 10 minuten te hebben bekeken. Heel erg relaxed wordt het eten daardoor niet(het hielp ook waarschijnlijk niet dat Sirée om de tien minuten Olga vroeg of ze de mieren al voelde omhoog kruipen bij haar broekspijpen), alhoewel de risotto met zalm best smaakte.
Deze kampeerplek is niet omheind. We stoppen dus al ons eten en eetgerei in de metalen doos. Tegen Dingo's en muizen.
