Je gaat op weg naar Australië en je neemt mee: je fiets en al je bezittingen (behalve het huis, dat paste niet in de rugzak). Het was een warme zonnige dag. Dus wat doe je dan als rechtgeaarde Nederlander? Je pakt je fiets naar Schiphol en sleurt je vrouw aan haar haren mee.
Op Schiphol lever je je bagage in. Helaas is KLM ruk. Want tijdens de dry-run een paar dagen eerder zeiden ze nog blij dat je fietsdozen bij hun oversize baggage afdeling kon kopen. En, niet onbelangrijk, dat KLM er daarna voor zou zorgen dat je fiet met fietsdoos afgeleverd zou worden bij het vliegtuig. Vonden we al geweldig, want hoe wist KLM nou met welk vliegtuig we gingen reizen?
Blijkt dus dat ze dat inderdaad niet weten. En dat ze, als het er op aan komt en je staat te stressen om alles op tijd in te checken, je toch geen fietsdozen verkopen als je niet met hun vliegt. Ze verwijzen je vrolijk door naar het andere loket, ergens in de krochten van Schiphol. Daar kan je een ietsiepietsie zwaardere doos kopen. Maar aangezien je al over je gewichtslimiet heen ging is die ietsiepietsie zwaardere doos niet zo cool. En dat sjezen naar het volgende loket in de hoop dat ze open zijn en dat er niet een megarij staat en dat de fietsen in die nieuwe dozen passen (want ze zijn niet alleen een beetje zwaarder, ze hebben ook andere afmetingen) deed ook niet veel voor het lekker relaxed migreren.
Na veel gestress en gesnauw van mij naar Wouter dat hij gewoon die andere dozen moet gaan halen en zijn gesnauw naar mij dat dat niet zomaar ging (de liefde was wat ver te zoeken op dat moment) laten wij de bagage en fietsdozen wegen bij de incheckbalie van Singapore Airlines. Zij zijn wel cool, want wij gingen 3 kilo over de toegestane 60, en hoefden toch niet bij te betalen. Dat gaat normaal voor 60 USD per kilo. Dus thumbs up voor Singapore Airlines. (Wouter z'n integriteit zit hem trouwens af en toe behoorlijk in de weg. Ze wogen eerst zijn fiets 8 kilo te licht, gaat hij zeggen dat dat niet klopt. Natuurlijk leggen ze hem daarna wel goed op de weegband. Zucht.)
Het vliegen was verschrikkelijk, waar Sirée niet al te veel over wil vertellen. Op de foto was het leven nog goed. Twee uur voor de landing was ze het wel zat en vroeg of de motoren ook uit konden worden gezet vanwege het lawaai. (Tough luck, skattie).
Wouter vond het daarintegen prachtig, want ze hadden Game of Thrones. Hij heeft als eerste een stuk van seizoen 3 gezien. En, om zijn begrip te vergroten van wat er eigenlijk aan de hand is, op de tweede leg seizoen 2. Helaas was de vliegreis te kort om daarna nog deel 1 te kunnen zien of het tweede stuk van seizoen 3.
Eenmaal in Brisbane aangekomen hebben we als eerste de fietsdozen gepakt. Het was nog een beetje gepruts om die door de iets te smalle wachtrijafzetlintbanen te navigeren. Uiteindelijk hebben we ze overdwars op het karretje gezet en alle linten die het pad aangaven maar wat verder uit elkaar gezet.
Het TV programma "Australia Border Security" is ruk, want in real life doen ze er niet aan. Of ze hadden er geen zin in die avond. Wij verklaarden namelijk dat natuurlijk onze bergschoenen en fietsen clean waren. Sirée vond dat niet zo gek, want we fietsen er toch mee? Als die fietsen te goor zijn om aan te pakken ging ze er ook echt niet mee fietsen. Wouter was van mening dat de Bordersecurity vooral wilde weten of wij er wel eens off road mee zijn gegaan en of we nu alles hadden gewassen om seeds en pollen er vanaf te krijgen. Wat een klein 'oh' moment was voor Sirée. Gelukkig vond men ook dat onze fietsen (die nog steeds in de dozen verpakt waren, dus respect voor de x-ray ogen van die Bordersecurity guys) clean waren, want we konden zo met de fietsdozen op de trolley naar de uitgang.
Op de fiets onderweg naar Ellie's guesthouse viel ons op dat er niet veel verschil is tussen Brisbane en de red light district in Amsterdam. Behalve dan dat ze hier links rijden. Verder is de criminaliteit hier erg laag, of zijn de mensen hier erg gastvrij. Want wij konden zonder sleutel zo in onze kamer.