Ok, ik ben erachter gekomen hoe je wordt uitgenodigd voor a job interview hier in Australië. Ten eerste moet je niet op zoek zijn naar een baan, maar naar kleding. En ten tweede moet je even gaan zitten in een parkje om internet te leachen van de gratis city council wifi. Zo kreeg ik een uitnodiging voor een interview voor een face-to-face fundraising baan. Ik was kleding aan het kopen op 11 juni, het interview zou een week later zijn als ik werd uitgekozen. Blijkbaar werden de kandidaten die die dame verzamelde nog verder gescreend door haar manager. Ik heb gelijk de meest wenselijke antwoorden gegeven die je maar kan geven op alle vragen voor een fundraising baan. Ik hou van buiten werken (wanneer het 25 graden is, maar dat heb ik maar niet genoemd), ik vind het geweldig om nieuwe mensen te ontmoeten (wat wel zo is, maar ik ben niet gelijk kampioen 'nieuwe vrienden maken', ook dat hebben we maar niet genoemd) en ik hou van stress, hoe meer hoe beter, (nou klopt dat wel een beetje ja, van stress word ik eigenlijk wel redelijk gelukkig) en targets. Vrijdag zou ik gebeld worden of ik was uitgenodigd voor het interview.
(De baan betrof face-to-face fundraising voor goede doelen. Het bedrijf wat me zou inhuren zou 2evolve zijn. Face-to-face fundraising komt ook wel voor in Nederland (mensen van de Kankerstichting, Amnesty International, WWF die je op straat vragen of je maandelijks wil doneren) maar hier staan ze ongeveer op iedere straathoek. De meeste mensen vinden ze zwaar irritant, ik ook, maar een baan is een baan en ik had al eerder besloten mijn ziel aan de duivel te verkopen toen ik had gesolliciteerd naar een telefundraising baan (fundraising aan de telefoon, zo mogelijk nog irritanter), bij trouwens hetzelfde bedrijf.)
Ik natuurlijk gelijk in de stress. Ik had mijn chipkaart nog niet omgewisseld met mijn Amerikaanse chipkaart (ik whatsapp alleen maar met de mensen hier) en mijn telefoon had die ochtend een redelijk fatale software clash. Ik was in feite gaan zitten in het parkje om te kijken of ik mijn telefoon weer aan de praat kreeg en om daarna dan internet te gaan leachen. Dus ik had tegen die dame gezegd dat ik nog een Australisch nummer moest regelen, maar dat ik dat zou snel mogelijk zou laten weten. Ik dus naar een telefoonwinkel rennen, ik kreeg namelijk niet zelf de telefoon aan de praat. Die had dat ding weer up and running binnen een minuut, dus een beetje ontgoocheld over mijn eigen kunnen (het was erg simpel om te verhelpen, je moest alleen maar twee knopjes induwen ipv 1 knopje) stond ik weer buiten. Ik gelijk die dame een mailtje sturen met mijn oude Australisch nummer. Die chipkaart zat namelijk nog in mijn portemonnee en die wilde ik ook weer in het apparaat stoppen. Ik vervolgens beltegoed kopen (de telefoonwinkel had het vreemd genoeg niet, daar kon je alleen frontjes enzo kopen) en proberen mijn oude chipkaart erin te doen. Blijkt dus dat mijn portemonnee een gat heeft in het vakje waar ik al die maanden de chipkaart had bewaard. Hij zat er niet in. AAARG! Ik had net die dame gemaild met mijn oude nummer! De dame in de nieuwe telefoonwinkel zei dat als ik en nieuwe chipkaart nodig had, ik ook gelijk een nieuw nummer zou krijgen. Not good! Not good at all! Onderweg naar huis (om te kijken of ik echt niet de chipkaart ergens in de hotelkamer had verloren) zie ik een Telstra telefoonwinkel. Zij zijn mijn telefoonprovider. Praying dat zij op een of andere manier mij een chipkaart kunnen geven met mijn oude nummer stap ik naar binnen. En inderdaad, free of charge, word ik geholpen aan een nieuwe chipkaart met mijn oude nummer. Yes! Problem solved, op naar dat telefoontje op vrijdag.
Op vrijdag natuurlijk geen telefoontje. Maandag zou ik mogelijk ook nog gebeld kunnen worden. En, yeah baby, ik word gebeld en ben voor die woensdag uitgenodigd. Het interview begint om 9 uur 's ochtends. De dresscode is smart casual... Smart casual? In Nederland zou ik dan in een nette spijkerbroek komen met een professioneel uitziend jasje oid. Ik heb net een gloednieuwe peperdure spijkerbroek gekocht, maar die heeft van die hippe ingebouwde slijtageplekken. In Nederland al niet echt geschikt en heb ik ook nog eens het idee dat ze iets formeler zijn hier. Ik dus dinsdag naar de kledingwinkel. Ik werd toch vreemd aangekeken toen ik vroeg naar smart casual en of dan een spijkerbroek ok was. Not! Prompt maar de halve winkel leeggekocht. Ik ben blij dat Wouter nog even weg is en niet gelijk alle bonnetjes ziet. Het is tenslotte zijn geld dat ik aan het uitgeven ben... Bij alle aanwinsten houd ik ernstig rekening met mijn schoenen. Ik had een aantal schoenen in Amerika achtergelaten. Die had ik al in ruim een jaar niet aangehad (veel te warm hier in Australië) en verwacht ze eigenlijk niet binnenkort wel aan te gaan hebben en dus hoefden ze ook niet mee. Ik had wel mijn zomerschoenen met hak meegenomen, voor wanneer we naar een fancy restaurant zouden gaan oid. En die zou ik dus aan willen naar het interview. Eenmaal weer aangekomen op mijn hotelkamer blijkt natuurlijk dat ik niet mijn fancy zomerschoenen heb. En ik herinner me inderdaad iets van een over het hoofd geziene stapel schoenen en kleding in Amerika die toen maar snel in een doos werden gekieperd om vervolgens op Wouter's kantoor te worden gezet waar ze waarschijnlijk bij zitten. Nou moet ik dus morgen voor 9 uur 's ochtends nog nette schoenen zien te vinden en ook nog ergens mijn sandalen dumpen. Aankomen met een plastic tasje met je tweede paar schoenen is ook niet the way to go als je een goede indruk wilt maken. En dus staat mijn wekker iets te vroeg om me lekker bij te voelen, in de hoop dat winkels hier eerder openen dan in Nederland (ze sluiten wel zeker weten eerder). Gelukkig blijkt dat zo te zijn en kan ik ook nog mijn sandalen voor het uurtje dat het interview zou duren wel bij hun dumpen.
Alleen het interview duurt geen uurtje, vier uur later zit ik er nog in. De eerste clue dat het al niet ging zoals ik had gedacht was gelijk toen we begonnen. Ik was wat vroeg en stond te wachten. Met nog 4 anderen. Nou had ik natuurlijk wel verwacht dat er meerdere mensen geïnterviewd zouden worden, maar dan na mij. En niet gelijk tegelijkertijd. En als er vervolgens nog veel meer bijkomen, blijkt het toch echt heel anders te gaan dan ik dacht. Het is niet een één op één (of twee) gesprek, maar een groepsgebeuren met nog 30 anderen. Ze hebben uiteindelijk 12 nodig. Competitie is fierce. We horen eerst een urenlang verhaal over het bedrijf en daarna een urenlang verhaal over wat fundraising is. Nou had ik van te voren wat van het bedrijf op internet opgezocht. Namelijk hun eigen site en reviews van mensen die er hebben gewerkt. De reviews zijn uitermate bedroevend. Hun site maakte me wat ongemakkelijk. Ik had/heb namelijk van die illusies waarom mensen geld doneren aan goede doelen en hoe goede doelen werken. Het verkooppraatje op de site van 2evolve dat gericht is aan goede doelen zodat zij 2evolve gaan inhuren is iets teveel een managementpraatje. Er wordt gepraat over het exploiten van een supporter database, audits van existing activities van de goede doelen en strategic support including competitor analysis. Wat heel belangrijk is als je een bedrijf bent, maar voor een goed doel? Sinds wanneer doen zij aan het exploiteren van hun leden? En sinds wanneer is het Wereld Natuur Fonds een concurrent van de Kankerstichting? Er is toch geen race om als eerste of als beste de wereld te verbeteren? En sinds wanneer wordt er over de leden gedacht alleen maar in termen van geldkoe? Ik probeer manhaftig aan mijn illusies vast te houden en redeneer mijn ongemak nog weg met dat dit het verkooppraatje van 2evolve is, dat 2evolve moet kunnen aantonen waarom het inhuren van 2evolve een goed idee is en meer van dat soort dingen. Organisaties denken niet in termen van geldkoeien over hun leden en zien andere organisaties niet als concurrenten die ze moeten verslaan, maar als andere goede dingen die ook zoveel mogelijk support moeten hebben. Dit lukt nog wel redelijk.
Aan het einde van het praatje over hoe fundraising werkt, ben ik wel al mijn illusies kwijt over waarom mensen geld geven aan goede doelen. Dat heeft niks te maken met het goede doel en dat de gever daar achterstaat. Het heeft ermee te maken dat de fundraiser hongerig is naar de commissie die hij krijgt als hij meer dan 10 sign ups per week heeft. (hier 40$ per extra sign up, bovenop hun uurloon) Dat heeft te maken met de sales pitch die is geschreven. Als die goed is, dan heb je als toehoorder weinig daar tegenin te brengen. Heb je dan ook nog een charmante fundraiser die jou aan het upchatten is, dan ben je echt de sjaak. Volgens mij is gedesillusioneerd raken tijdens een interview not the way to go, want ik zat niet bij die 12. Ik ben er niet rouwig om. Ik heb wel vaker meegeholpen met fund raising voor een goed doel, maar dan wel tijdens een actie georganiseerd door dat goede doel. Ik vond het werk leuk en heb toen genuine geprobeerd mensen geïnteresseerd te krijgen in dat goede doel. Geheel en al volgens mijn illusies. Ik heb, denk ik, liever mijn illusies over waarom mensen dingen doen, dan een commissie van 40$ per sign up.
Mijn sandalen waren gelukkig nog niet weggegooid.