Na de rust van gisteren gaan wij er vandaag natuurlijk volledig tegenaan. Met een lekkere 38 graden in de schaduw gaan wij op onze langste hike tot nu toe: een trektocht rond Mount Tibrogargan. Deze keer wel met functionerende zonnebrandcrème.
Sommigen vatten het op als een uitdaging, en stevenden een eind weg. Anderen genoten wat meer van de omgeving.
De Glass house mountains zijn de binnenkanten van vulkanen. De rest is weggeërodeerd. Het bos eromheen is half-open eucalyptus met her en der productiebos. Vergelijk dit eens met het regenwoud van Lamington park.
Beste mensen. Het is niet slim om met 38 graden in een halfopen bos de langste hike te gaan doen die je van plan was. Gelukkig komen wij hier achter op eenderde van de reis (en niet halverwege) en keren successievelijk om. Het grote koelen begint.
Sommige mensen zijn wat hardleers. En besluiten dan toch nog de berg te beklimmen. En beginnen vervolgens op de berg te koelen.
Wouter klimt natuurlijk nog even verder. Dit duurde niet al te lang, want je kreeg blaren op je vingers van de hete rots. Wouter wil zeker een keer terugkomen als het wat koeler is.
Wouter was met stomheid geslagen door het overdonderende uitzicht.