Ik ga met enige regelmaat naar de Berkeley spouses "Niet getreurd, er is wel een kans op werk" netwerkmeetings. Daar had ik Joanna ontmoet. Zij zit in de laatste fase van haar promotie. En haar kerel woont hier. Zij dacht dat hij met haar terug naar Engeland kon gaan, maar hij moet nog een jaar langer blijven van zijn prof. Zij probeerde uit alle macht een goede reden te verzinnen waarom zij een visum moest krijgen.
Misery loves company, dus ik had mijn nieuwe lunchmaatje gevonden. Helaas komen ook aan goede dingen een einde, en is zij deze week vertrokken. Weg excuus om geen droog brood te hoeven eten voor lunch.