Ik heb gisteren gevrijwilligd voor Bicycle Queensland. Het was major fun, maar ook (opnieuw) lichtelijk backbreaking. Ten eerste begon het met het vroege opstaan. Mijn wekker ging af om 5 uur ’s ochtends. Not fun. Was zelfs lichtelijk misselijk ervan. Had natuurlijk niet ontbeten (want wie eet er nou om 5 uur, je moet het dan zien te overleven tot 12.00 uur zonder tussendoor als een gek te gaan snacken, dat lukt mij echt niet) wat later toch wel weer een vergissing bleek te zijn.
Ik heb namelijk tot een uur of 8 van die heerlijk geurende buns uit elkaar staan trekken. Ze roken naar kaneel en er zat gedroogd fruit in. Volgens mij waren die in de ochtend echt geweldig. Ze lijken op van die witte bolletjes, maar dan bruin en met dat fruit erin. Ze zaten 10 bij 10 of anders 8 bij 8 aan elkaar vast. En ze zaten dubbellaags in een krat, dus je moest een beetje pielen om alles van elkaar te trekken. Het was de bedoeling dat de fietsers ieder 1 bun kregen, een honeyshot en een banaan. Er waren zeker 10 kratten voor de 7000 fietsers, dus wie die wiskunde had gedaan, mag eigenlijk wel weer terug naar school. Aan het einde van de dag, nadat we iedere fietser die we in het vizier kregen overladen hadden met buns, bananen en honeyshots, hadden we nog genoeg over voor een weeshuis. Was wel jammer, want ik wilde geen banaan meer zien (en ging die dus echt niet meer meenemen oid) en die buns hadden de hele dag in de zon kunnen toasten zodat die ook niet echt lekker meer te noemen waren. Van honing hou ik sowieso niet zo.
Oh en mensen, als kleine tip. Fietsers overladen met eten, zodat je het niet later per krat hoeft weg te gooien, resulteert uiteindelijk in dat je het teveel gegeven eten individueel van de grond moet rapen en weggooien. Niet een exchange die heel erg efficiënt is. (behalve als je niet die arme bugger bent die het oprapen moet doen, helaas was ik wel de klos)
Voor de rest heb ik mijn peopleskills kunnen oefenen. In 2 minuten een interessant gesprekje voeren met de fietser hoe de rit tot dusver was en dat 7000 keer overnieuw. (nou ok, er waren ook andere vrijwilligers, dus ik heb ze niet alle 7000 gesproken) Een aantal dingen is er nu redelijk ingeramd. Zo zeggen ze hier no worries in plaats van you’re welcome wanneer iemand je bedankt. And ze zeggen how is it going of how are you going in plaats van how are you doing? Ik merk dat ik telkens meer moeite ga krijgen om puur Nederlands te spreken. Ik verengels het telkens meer.